Pas halverwege de eeuw groeide het besef
overgeleverd te zijn aan de willekeur
van hemellichamen die van alle zijden
de aarde aantrokken of met inslag dreigden,
zonder dat wij over middelen beschikten
haar baan in enige richting bij te buigen.
De blik die als vanzelf hoger reikte om hulp
werd door de naaktheid van de lucht nog meer bedrukt,
totdat bij enkelen de gedachte opkwam
de stuwkracht van de zonnewind te gebruiken
om de aarde wat wendbaarheid te verlenen:
een vermetel plan dat snel zijn aanhangers won.
Eindelijk een project waar - zonder voorbehoud -
de gehele mensheid zich achter kon scharen.
De hiervoor benodigde materialen
- die al twintig jaar in laboratoria
vergeefs hun toepassing lagen af te wachten -
werden in grote hoeveelheden aangemaakt.
In de oceaan werd een dijk opgeworpen
waarbinnen gemalen de bedding drooglegden.
Er werd een netwerk van mijlendiepe geulen
gegraven, waardoor de masten konden worden
voortbewogen door middel van over zware
spoorwegen geleide gevaarten naar de voor
onze doeleinden meest geschikte posities,
tot dan de zeilen konden worden uitgerold.
Wie voortaan zijn ogen naar de hemel opsloeg,
kon ver boven de hoogste wolkenformaties
nog juist hun blinkende onderzoom ontwaren,
bollend onder druk van de fotonenstormen.
De aarde was klaar voor haar grootste avontuur.
Zwellende zeilen, als ooit het einde komt voor
deze planeet die wij wilden beschermen,
dek ons dan toe met uw witte lankmoedigheid
dat wij het niet in het gezicht hoeven te zien.